به راستی چرا این همه از یاد اماممان غافلیم؟ چرا همواره او را از یاد برده‌ایم و به تنهایی و غربت او نمی‌اندیشیم؟ چرا؟

مگر ظهورش را آرزو نمی‌کنیم؟ مگر برایش دعا نمی‌کنیم؟ پس چرا به راحتی تن به گناه می‌دهیم؟ پس چرا او و ظهورش را آرزو می‌کنیم، ولی بازهم کار خود را می‌کنیم؟ آیا غافل بودن ما با منتظر بودن ما منافات ندارد؟ به راستی چه چیزی ما را از او دور کرده است؟ خانه، زندگی، فرزند، کار، دانشگاه، پول، گناه … فکر می‌کنیم چون دانشگاه قبول شدیم و فردا سر یک کار می‌رویم و زندگی تشکیل می‌دهیم و برای خودمان کسی می‌شویم، پس امام زمان را چه کار؟ می‌خواهد بیاید یا نیاید!

نه! این تنها یک سطحی نگری است که بیشتر افراد جامعه به آن دچار هستند. ما باید بفهمیم که او را در میان خود نداریم. ما باید بفهمیم که وجود پر برکتش در زندگی ما خالی است. باید درک کنیم که همه جهان به وجود امام معصوم پا بر جاست. باید بفهمیم که همه برکات زندگی ما از وجود و دعای ایشان است.

در روایتی، سلیمان از امام صادق(ع) و آن حضرت از پدرش امام باقر(ع) و آن حضرت نیز از امام زین‌العابدین(ع) نقل می‌کند که:

ما اهل بیت پیامبر(ص)، پیشوایان امت اسلام، حجت‌های خدا بر جهانیان، آقای اهل ایمان، پیشوای روسفیدان و سرپرست مۆمنانیم. ما امان برای اهل زمین هستیم، همچنان که ستارگان، امان برای اهل آسمانند. ما کسانی هستیم که خدا به واسطه ما، آسمان را بر فراز زمین نگاه داشت و اهل زمین را از هلاکت امان بخشید. به واسطه ما، باران می‌بارد و رحمت خدا منتشر می‌شود و زمین، برکاتش را بیرون می‌آورد و اگر نبود در هر عصر و زمانی امامی از ما اهل بیت، زمین اهلش را فرو می‌برد و هلاک می‌کرد. (1)

شناخت ما از امام باید این‌گونه باشد. نه اینکه امام را فقط در مشکلات و گرفتاری‌های خود پیدا کنیم. یا فقط در شهادت‌ها و ولادت‌هایشان به یادشان باشیم. باید بدانیم که وجود امام معصوم، مایه خیر و برکت برای شیعیان است.

اگر شناخت ما به خدا، پیامبر و امام درست باشد، نه تنها گمراه نخواهیم شد، بلکه از غفلت‌ها و سطحی نگری‌ها در امان خواهیم بود.

تمام انحرافاتی که در امم گذشته و صدر اسلام اتفاق افتاده و مردم را به ضلالت کشاند، معمولاً به واسطه کسانی بود که شناخت آن‌ها نسبت به خدا و پیامبران و امامان، ضعیف و نادرست بوده است؛ امت حضرت موسی به واسطه شناخت نادرست از خدا و پیامبر در یک آزمایش چهل روزه شکست خورد و به دنبال سامری و گوساله‌اش راه افتاد و از بندگی خداوند عالم دست کشیده و گوساله را معبود خود گرفتند.

بنابراین اگر شناخت ما به خدا، پیامبر و امام درست باشد، نه تنها گمراه نخواهیم شد، بلکه از غفلت‌ها و سطحی نگری‌ها در امان خواهیم بود. باید بدانیم که امام را برای اینکه امام و پیشوا و سرور ماست باید بخواهیم. نه برای مشکلاتمان و نه برای گرفتاری‌هایمان. باید امام را بخواهیم چون حجت الهی است و علم الهی در او به ودیعت نهاده شده است و هدایت و سعادت ما در پیروی از اوست و با روی آوردن به او، هرگز گمراه نخواهیم شد.

———————————

پی‌نوشت:

(1) کمال‌الدین، ص 207، ح 22