بر اساس آموزه‌های دینی اموال و ارزاق دارای آثار وضعی و معنوی هستند و بر روح و جان افراد اثرات مثبت و منفی می‌گذارند تا حدی که سعادت و شقاوت افراد در میزان توجه آن‌ها به کیفیت کسب درآمد بستگی دارد. از این جهت مراقبت نسبت به عدم آلودگی درآمد به مسائل شبهه‌ناک و روی آوردن به اموال حلال از جمله وظایف سرپرست خانواده‌هاست تا در پرتو آن بتوانند بر رشد و ارتقای افراد خانواده کمک شایانی کنند.

امیرالمومنین (ع) در حکمت 429 نهج‌البلاغه از حسرت بزرگی در روز قیامت یاد می‌کنند و محبان و شیعیانشان را اینچنین به دوری از کسب حرام و تشویق به کسب حلال دعوت می‌کنند.

«اِنَّ اَعْظَمَ الْحَسَراتِ یَوْمَ الْقِیامَةِ حَسْرَةُ رَجُل کَسَبَ مالاً فی غَیْرِ طاعَةِ اللّهِ، فَوَرِثَهُ رَجُلٌ فَاَنْفَقَهُ فی طاعَةِ اللّهِ سُبْحانَهُ، فَدَخَلَ بِهِ الْجَنَّةَ، وَ دَخَلَ الاْوَّلُ بِهِ النّارَ؛ بزرگ‌ترین حسرت‌ها در روز قیامت حسرت مردی است که از حرام کسب ثروت کرده و آن را مردی به ارث برده و در طاعت خدای سبحان انفاق کرده، پس به خاطر انفاقش وارد بهشت و ارث گذارنده داخل جهنم می‌شود».

*تبیان*

نزول مائده از بهشت با دعای حضرت فاطمه (علیهاالسّلام)

بانو طیّبه، همسر سیّد حیدر(از اعیان علمای شیعه بوده) زنی پرهیزکار و نیک سرشت بود که ماه رجب، شعبان و رمضان را روزه می گرفت. یکی از شب های رجب، مهمانان، بی خبر بر آنها وارد شدند. آن بانوی محترمه به واسطه ی اشتغال زیاد پذیرایی، از افطار باز ماند. روزه اش را با آب باز کرد و قدری غذا برای سحر خود نگاه داشت. یکی از همسایگان مستمند که جز از این خانواده سؤال نمی کرد، به در خانه آمد و تقاضای خوراک نمود. سیّده به اطّلاع از فقر او، غذای خود را به او داد و نماز شب را خواند. مقداری آب خورد و در اتاق را بسته، چراغ را روشن گذاشت و خوابید.

هنوز نخوابیده بود که دید دو زن وارد شدند. یکی کوچک تر است؛ امّا مقامش والاتر است. بالای سر او نشستند و آن کوچک تر فرمود:
دخترک من! با پیری و نخوردن افطار و سحری چگونه روزه می گیری؟
عرض کرد:
فقیری آمد. خوراک خود را به او دادم.
پرسید: اینک چه میل داری؟
گفت: اگر ممکن باشد قدری آلو و نبات و شیرینی. دو کیسه ی سبز یکی آلو و دیگری نبات به او دادند، هر کدام تقریباً پانصد گرم. کیسه ها را گرفت و آنها بیرون شدند.

_____________

منبع:

 فضائل الزّهراء، ص 75.