♥️•☜خدایا

✍ یادم‌بده آنقدرمشغول عیبهای خودم باشم
     که عیب های دیگران رانبینم…

✍ یادم بده اگر کسی را بد دیدم
     قضاوتش نکنم، درکش کنم…

✍ یادم بده بدی‌دیدم"ببخشم"ولی بدی نکنم!
            چراکه نمیدانم بخشیده‌میشوم یا نه…

✍ یادم بده اگر دلم شکست نفرین نکنم،
      دعا کنم، نتوانستم سکوت کنم…

✍یادم بده اگر سخت بگیرم
       "سخت میبینم"…

✍ یادم بده به قضاوت کسی‌ننشینم چراکه
      در تاریکی همه شبیه هم هستیم…

✍یادم‌بده چشمانم‌راروی بدیهاوتلخیهاببندم
      چرا که چشمان زیبا، بی‌شک زیبا مى بیند همه دنیا را

وقتی حاج حسین بال های بهشتی اش را گشود

ترس، فرزند شک است و شک، زاییده شرک و این ترس و شک و شرک، راهزنان طریق حق اند. اگر با مرگ انس نگیری، ترس راه تو را خواهد زد و امام را در صحرای بلا رها خواهی کرد. شهید حسین خرازی را آن چنان انسی به مرگ بود که گویی هر لحظه آماده است تا آن را گرم در آغوش گیرد. بارها و بارها زمان و شهادت و محل دفنش را به دوستانش اعلام کرده بود. آنچه علمدار لشکر امام حسین علیه السلام را دلگرم می کرد، یاد شهد شیرین شهادت بود. او خوب می دانست که مقصد را در این عالم دلتنگی ها نمی توان یافت. حسین پیش از آنکه حسینی شود، عباسی شد و از آنجا که می دانست تا دستان ظاهر بریده نشود، بال های بهشتی نخواهد رویید، دست راست خویش را پیش کش یار کرد.