استفاده از جملات مثبت

*نگوییم : خسته نباشید.

                         بگوییم :شاد و پر انرژی باشید. (خداقوت)

*نگوییم : قابل ندارد.
                     بگوییم : هدیه برای شما. 

*نگوییم : داد نزن.
                      بگوییم : آرام باش. *

نگوییم : فقیر هستم.
                بگوییم : ثروت کمی دارم. 

*نگوییم : دشوار است.
                 بگوییم : آسان نیست.

*نگوییم : زشت است.
                بگوییم : قشنگ نیست.

*نگوییم : خدا بد نده!
               بگوییم : خدا سلامتی بده!

?نگوییم : بد نیستم.
              بگوییم : خوب هستم. 

نگوییم : خوب هستم.
                بگوییم : عالی هستم.

?نگوییم : به درد من نمی خورد.
               بگوییم : مناسب من نیست.

نگوییم : مشکل دارم.
             بگوییم :مسأله دارم(سرم شلوغ است)

?نگوییم : دچار یأس شده ام.
                بگوییم : این کار را بعدا انجام میدهم.

نگوییم : شکست خوردم.
                   بگوییم : با تجربه شدم. 

نگوییم :من نمی توانم به اهدافم برسم.
                        بگوییم : من به اهدافم خواهم رسید. 

نگوییم : چرا اذیت می کنی؟
               بگوییم : از این کار چه لذتی می بری؟ 

نگوییم : به تو ربطی ندارد.
               بگوییم : مسأله را خودم حل می کنم.

نگوییم : دروغ نگو.
                   بگوییم : راست می گی؟

نگوییم : هیچ وقت چیزی یاد نمی گیری.
                    بگوییم : طول می کشد تا یاد بگیری.

نگوییم : متنفرم.
                     بگوییم : دوست ندارم. 

نگوییم : من نمی توانم.
                 بگوییم : من میتوانم.

نگوییم : ای کاش می شد.
                    بگوییم : صد در صد خواهد شد.

نگوییم : من مریض و غمگین نیستم.
                     بگوییم : من سالم و با نشاط هستم.

نگوییم : در خدمت هستم.
                                بگوییم : بفرمایید..

نگوییم : فرزندم خیلی شیطان است.
             بگوییم : فرزندم خیلی پر تحرک است.

نگوییم : انشاءا… موفق می شوی. 
                           بگوییم : انشاءا… حتما موفق می شوی. 

نگوییم : انشاءا… به پای هم پیر شوید.
                     بگوییم : به امید هفتادمین سالگرد ازدواجتان.

?نگوییم : جانم به لبم رسید.
                           بگوییم : خیلی راحت نبود. 

نگوییم : مگر مریضی؟
                  بگوییم : مگر مسأله ای داری؟ 

نگوییم : لعنت بر پدر کسی که اینجا آشغال بریزد.
                            بگوییم : رحمت بر پدر کسی که اینجا آشغال نریزد.

?نگوییم : غم آخرتان باشد.
                  بگوییم : شما را در شادی ها می بینم.

?نگوییم : ببخشید که مزاحمتون شدم.
                     بگوییم : از این که وقت خود را در اختیار من گذاشتید، متشکرم.

نگوییم : گرفتارم.
                    بگوییم : در فرصت مناسب در خدمت شما هستم

۱۸ ساعت مطالعه و فعالیت علمی خسته ام نمی کند/ بدون داشتن تلفن همراه و شبکه های اجتماعی هم می شود زندگی کرد.

حوزه/ روحانی جوان نخبه با اشاره به این که ۱۸ ساعت مطالعه و فعالیت علمی در شبانه روز باعث خستگی اش نمی شود، معتقد است : بدون داشتن تلفن همراه و شبکه های اجتماعی هم می شود زندگی کرد.
 
 ***********************************

به گزارش خبرگزاری «حوزه»، در سال های اخیر گرچه با رشد و توسعه فضای مجازی، بخش قابل توجهی از وقت مردم به ویژه نسل جوان، صرف حضور در این عرصه و به خصوص شبکه های اجتماعی شده و می شود اما در این میان هستند کسانی که به دور از این فضا ، عمر خود را به کل صرف علم و پژوهش کرده اند.

بی شک حجت الاسلام محمد مهدی فلاح یکی از این افراد معدود است که در حال حاضر ضمن تحصیل در مقطع درس خارج فقه و اصول به تدریس در حوزه نیز اشتغال دارد و در عین حال در زمینه تالیف و نویسندگی نیز فعال است.

با این روحانی جوان که متولد سال 1371 در شهر مقدس قم است و هم اینک عضو مرکز امور نخبگان و استعدادهای برتر حوزه های علمیه کشور می باشد، گپ و گفتی صمیمانه و جالب درباره فعالیت هایش داشته ایم که در ادامه می آید؛

*از چه زمانی عشق و علاقه به تحصیل در حوزه علمیه در شما پدیدار شد و وارد این نهاد مهم علمی شدید؟!

حقیقت امر این است که خدای متعال توفیقی نصیب بنده کرد که در خانواده ای علمی و فرهنگی به دنیا بیایم و بزرگ شوم.

پدر بنده در حال حاضر جزو اساتید شاخص حوزه و دانشگاه هست و من هم از همان دوران کودکی و نوجوانی بسیار علاقه مند به ادامه دادن راه ایشان بودم.

ابوی بنده همزمان حوزه را تا مرحله اجتهاد و دانشگاه را نیز تا مرحله دکتری باهم پیش بُرد، با این حال بنده از آغاز چون قصدم اجتهاد بود، از سن 13 سالگی وارد حوزه شدم و به طور جدی دروس حوزوی را پیگیری کردم که در این میان حمایت های خانواده و شخص پدرم بسیار موثر بود و به لطف الهی باعث پیشرفت های علمی در بنده شد.

البته سال ها قبل از ورود به حوزه نیز از سن شش سالگی شروع به حفظ قرآن کریم با حمایت های جدی پدر و مادرم کردم که این امر نیز خود باعث توفیقات روز افزونی در زندگی بنده شد.

ناگفته نماند که از همان دوران کودکی علاقه خاصی به نوشتن و نویسندگی داشتم و در عین حال برای انجام فعالیت های قرآنی وقت می گذاشتم و در موضوع قرائت و حفظ قرآن رتبه های خوبی را در کشور به دست آوردم. همچنین کارهای طراحی نیز انجام می‌دادم که از این نظر نیز در استان قم رتبه هایی را کسب کردم.

*از نحوه ورود خود به حوزه صحبت کنید و این که در حال حاضر در کجا مشغول تحصیل یا تدریس هستید؛

خُب طبعاً مانند همه طلبه ها در آزمون ورودی حوزه شرکت کردم و جزو رتبه های ممتاز این آزمون شدم و در مدرسه علمیه عترت که یکی از مدارس علمیه بسیار خوب و دارای اساتید زبده ای است توفیق حضور یافتم. از جمله اساتید بزرگوارم در مقطع سطح یک،حجت‌الاسلام‌والمسلمین واعظ موسوی بوده است.

بنده در مدت 6 سال حضور در سطح یک همواره دارای معدل ممتاز بودم و حتی در پایه 4 با معدل 20 به عنوان رتبه یک کشوری حوزه های علمیه شناخته شدم و در مراسمی با حضور آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی به عنوان یکی از ده ممتاز حوزوی در این پایه مورد تقدیر قرار گرفتم.

از سال 92 نیز وارد سطح عالی شدم و در اواسط پایه هفتم بود که توفیق تلبس به لباس مقدس روحانیت و سربازی حضرت ولی عصر(عج) را پیدا  کردم و به این عنوان و لباس مفتخرم و ان شاءالله که تا پایان عمر به خوبی قدردان آن باشم.

*از چه زمانی به عضویت مرکز نخبگان حوزه درآمدید؟!

در همان سال 92 از ما به عنوان ممتازین تحصیلی دعوت شد و در مرکز امور نخبگان مصاحبه ای انجام شد و سال بعد به‌طور رسمی من را به‌عنوان عضو مرکز امور نخبگان و استعداد برتر پذیرفتند. در همین راستا اردیبهشت ماه سال گذشته نیز طی یک همایش تجلیلی نیز از ما به عمل آمد و پس از آن نیز دفتر مقام معظم رهبری نیز ما را به عنوان یکی از اعضای ممتازین این دفتر انتخاب کرد.

*علاقه به تدریس در حوزه آن هم در این سن و سال چگونه در شما شکل گرفت و از کجا این روند را آغاز کردید؟

البته بنده از پایه 2 تدریس می کردم  اما این تدریس ها به صورت رسمی نبود، تدریس در این شرایط زمانی به این دلیل به من محول شده بود که  درس من خوب بود و مسئولین مدرسه صلاح می‌دیدند که برخی از دروس را به پایه های پایین تر تدریس کنم، ازاین‌رو در 14 سالگی شروع به تدریس غیر رسمی کردم اما تدریس اصلی و رسمی را از پایه 6 شروع کردم و با توصیه مسئولان به عنوان استاد پذیرفته شدم و جالب است که بدانید اتمام شرط استادی در حوزه علمیه قم پایان یافتن پایه 10 است اما من با پایه 6 تدریس را در حوزه به صورت رسمی آغاز کردم.

در حال حاضر نیز از آیت‌الله علوی گرگانی اجازه نقل روایت را دارم و در عین حال در مقطع خارج فقه و اصول مشغول تحصیل هستم.

*به طور معمول در طول روز چندساعت مشغول مطالعه و انجام فعالیت های علمی هستید؟!

شاید باورش برایتان سخت باشد اما بنده به طور معمول 18 ساعت در روز درس می خوانم و در طول بیست و چهار ساعت نیز به زحمت 3 ساعت می خوابم. از این همه مطالعه و کار علمی خسته نمی شوم چرا که برایم هم جذاب است و هم عبادت محسوب می شود.

جدای از پشتکار ، یکی از دلایلی که باعث شده همه وقتم را صرف تحصیل و تدریس و امور علمی کنم، دوری از تلفن همراه و اشتغالات آن بوده است به طوری که اصلاً موبایل ندارم که بخواهم از آن استفاده کنم و به همه جوان های عزیز هم توصیه می کنم در استفاده از این وسیله ارتباطی و حضور در فضای مجازی حتی الامکان کمتر استفاده کنند و وقت ارزشمند خود را بیشتر به مطالعه کتب مورد علاقه شان اختصاص دهند تا بیهوده چرخیدن در شبکه های اجتماعی. این را هم بدانند که اصلاً بدون تلفن همراه و شبکه های مجازی هم می شود زندگی کرد!

*برخی معتقدند که پوشیدن لباس روحانیت برایشان باعث ایجاد محدودیت شده است، برای شما این مساله چطور بوده است؟!

البته تا حدی این محدودیت ها درست است و طبیعی، چه آن که حتی در محیط شهر مقدس قم که حوزه علمیه در آن واقع است یکسری محدودیت‌هایی را ما داریم به این معنا که یک روحانی نمی تواند فعالیت های اجتماعی خارج از محدوده عرف روحانیت انجام دهد . خود بنده هم مخالف این هستم که روحانی بخواهد با این لباس هر نوع فعالیتی داشته باشد، این لباس در دید مردم  بسیار مهم و محترم است و مهم آن است که خود ما در درجه اول بیش از همه شان و قداست آن را حفظ کنیم.

*از نوع مواجهه مردم با شما که لباس روحانیت بر تن دارید نیز خاطره جذابی در صورت امکان بیان کنید.

دو سال قبل بود که با برخی از دوستان که همگی لباس روحانیت به تن داشتیم به تهران رفته بودیم و در عین حال برای رسیدن به مقصد مجبور بودیم مسافتی را با مترو طی کنیم.زمانی که سوار  مترو شدیم برخی از مردم با دید عجیبی به ما نگاه می کردندکه گویا از سیاره دیگری آمده ایم( با خنده) اما زمانی که یکی از دوستانمان با چند نفر از جوانان در داخل مترو مشغول صحبت شد و جوانان نیز استقبال کردند این فضا شکسته شد و آرام‌آرام مردم به حضور ما در این جمع عادت کردند.

*********************

منبع:

خبرگزاری رسمی حوزه