استاد مطهری ـ رحمه الله ـ می­گوید: «ما که بچه بودیم در منزل خود ما ــ من از هفت و هشت سالگی کاملا یادم هست ــ اصلا اینکه ماه رجب دارد می آید مشخص بود. می­گفتند: یک هفته به ماه رجب مانده، سه روز مانده، امشب احتمالا شب اول ماه رجب است… مرحوم ابوی ما و مرحوم والده ما غیر از اول و آخر ماه رجب و غیر از ایام­البیض، پنج­شنبه­ها و جمعه­ها روزه بودند و بلکه مرحوم ابوی ما در بعضی از سالها دو ماه رجب و شعبان را پیوسته روزه می­گرفتند و به ماه مبارک رمضان متصل می­کردند. اصلا این ماه، ماه استغفار و توبه و عبادت است.»[1]

درجای دیگری می­گوید: «در سال 1321 به اصفهان رفته بودیم… در مدرسه نیماورد اصفهان بودیم… یک وقت صدای مرحوم حاج میرزا علی آقا شیرازی را شنیدم… با همان آهنگی که داشت و با آن حال و روحی که داشت این تعبیر را به کار می­برد: «آن وقتی که بگویند: «أین الرجبیون» و ما در پیشگاه پروردگار شرمسار باشیم، در ماه رجب هیچ چیز نداشته باشیم و اصلا جزء رجبیون شمرده نشویم، چه خواهیم کرد؟» غرض این است ]که[ این ماه، ماه استغفار و عبادت و روزه است و این سنتها در میان ما به کلی دارد فراموش می­شود، ماه رجب می­آید بزرگهایمان [متوجه نمی­شوند] تا چه رسد به بچه­ها. کم کم اگر به بچه­ها بگوییم، ماه­های قمری را از محرم تا ذی الحجه بشمار، نمی­توانند. اصلا فراموش می­شود که چنین ماه­هایی هم وجود داشته است. ولی به هر حال تکلیف هرگز از ما ساقط نمی­شود.»[2]

______________________________

*پایگاه اطلاع رسانی حوزه*

[1] . مرتضی مطهری، آشنایی با قرآن، قم ، انتشارات صدرا، ج8، ص 233.

[2] . همان، ص 234 ــ 235، با تلخیص.