ماه مبارک رمضان به‌عنوان ماه بهار قرآن مشهور است، در این بین یکی از اعمال بافضیلتی که برای این ماه اشاره شده،تلاوت قرآن کریم است. با شروع این ماه افراد طی برنامه‌هایی که برای خود دارند، سعی می‌کنند با خواندن روزانه یک جزء از قرآن، در آخر ماه یک دور قرآن را ختم کنند.
یک‌ماهه نمی‌توان با قرآن مأنوس شد
استاد بهرام پور، مفسر و مترجم قرآن کریم در گفتگوی خود با تبیان،انس قرآن را محدود به ماه رمضان ندانسته و می‌گوید: «به نظر من بحث محدود کردن انس با قرآن به ماه رمضان علمی و درست نیست. این‌طور نیست که ما بتوانیم تنها یک ماه با قرآن انس بگیریم. چنانچه اگر 11 ماه از سال با معارف الهی انس داشته، اما یک ماه از آن فاصله بگیرید، همه آنچه کسب‌شده از یاد می‌رود. دلیل اینکه به ما گفته‌اند در 5 وعده آن‌هم بافاصله در هر شرایطی از خواندن نماز غافل نباشیم، به خاطر برقراری انس با نماز است. ما با روزه هم انس نداریم. ماه رمضان در حقیقت یک ماه دوره دیدن و تمرین است. یک ماه روزه می‌گیریم تا تمرین کنیم که هر خوردنی را در 11 ماه باقی سال نخوریم. با قرآن باید زندگی کنیم، حرف بزنیم و کارکنیم. انس با قرآن تنها به لفظ و خواندن نیست که البته مقدمه‌ی خوبی برای این امر می‌باشد. باید لحظه‌به‌لحظه زندگی را با متن قرآن تطبیق داد و حالات خود را با آن سنجید. با این شرایط است که انس با قرآن پیش خواهد آمد.»
بنابراین برنامه‌ریزی کنید و در مسیر خانه تا محل کار یا دانشگاه می‌توانید حداقل صد مرتبه حمد یا سوره‌های کوچک قرآن که حفظ هستید مثل :قل هو الله را بخوانید. همین‌ها برای انسان، انس با قرآن را به همراه دارد و به انسان نورانیت می‌دهد: «قَدْ جاءَکُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ کِتابٌ مُبینٌ» مصادیق این روشنایی را می‌توان در زندگی بزرگان مشاهده کرد. از مرحوم حضرت آیت‌الله خویی نقل است که در سال‌های طلبگی ایشان در مدرسه خوی، فردی به‌واسطه انسی که با قرآن برقرار کرده بود، می‌توانست در تاریکی با دیدن نور قرآن، آیات کتاب وحی را بخواند.
کربلایی کاظم اراکی هم مصداق دیگری است که در زمان آیت‌الله بروجردی باوجود اینکه سواد الفبایی نداشت اما حافظ قرآن بود و آیات قرآن را به‌واسطه نورانیت آن‌ها از دیگر نوشته‌ها تشخیص می‌داد.
************************
منبع: تبیان
